Dalmàs Ròcamaura, filh d’un bastisseire de glèisas, se fa escudièr de Raimond VI de Sant-Gèli, comte de Tolosa. Aluserpit, serà lèu adobat chivalièr per son mèstre. Amb el, dintram al còr del catarisme e de la societat occitana del sègle XIII. Resistissèm a l’envasiment francés. A travèrs las cavalcadas, los combats, las missions perilhosas e los chaples, nos encaminam pauc a pauc cap al drama final : la fin d’aquela extraordinària fortalesa que foguèt Montsegur. Aurem tanben, coma l’eròi, la vision de tres castelanas em-belinairas dels noms de Brunissenda, Nòva e Estevana de Cabaret, triple amor de Dalmàs Ròcamaura, aparegudas totas tres a l’encòp, sus las emparas del castèl de Cabardés. A seguir las aventuras de Dalmàs Ròcamaura, crosarem atanben la sublima e fugidissa Esclarmonda de Foish.
L’edicion en occitan d’un dels pus polits romans, nascut de la pluma magica del “grand manteneire occitan” que foguèt Maurici Magre, èra esperada desempuèi mai de cinquanta ans. Dins aquel obratge l’autor a meravilhosament sabut descriure, d’un biais mistic e sensual, esperital e guerrièr, lo drama de la guèrra menada contra los pus poderoses dels princes occitans. Un drama fach d’intolerància, de gelosiás e d’ambicions personalas que devastèt Occitània. Un drama que lo pòble occitan ne paga encara uèi las consequéncias.
Maurici Magre nasquèt lo 2 de març de 1877 a Tolosa. Moriguèt lo 11 de decembre de 1941 a Niça. Foguèt tre 1891, a l’edat de 14 ans, que compausèt sos primièrs poèmas. Sos primièrs recuèlhs foguèron publicats en 1895, aviá 18 ans. Escriguèt fòrça pel teatre. Sas pèças foguèron jogadas dins los teatres mai presats d’Euròpa. Mas foguèt tanben un romancièr requist. Plan de sas òbras romanescas s’ameritarián d’èsser reviradas dins sa lenga mairala. Lenga que, sul tard, regretèt d’aver pas escricha. Esperam que “La sang de Tolosa”, sa primièra òbra revirada, serà seguida de plan maitas.
Revirat en occitan del Lengadòc pel Sèrgi Viaule.